حسین فرهادی، یک خودساخته در زبان

اکنون سرگذشت کوتاهی از حسین فرهادی، زبانشناس، مترجم و مدرس زبان های خارجی می خوانیم:

حسین فرهادی در یکی از روستاهای اطراف شهر قزوین به تاریخ 30/12/1366 متولد شد. پدر و مادرش فقط سواد خواندن داشتند و طبق روال زندگی معمول روستاییان، بیشتر زمان خود را در مزرعه و کشاورزی می گذراندند. ایشان حدود 20 سال قبل از تولد حسین،  از یکی از روستاهای توابع شهر خدابنده در استان زنجان، به این روستا (نزدیکی قزوین)  مهاجرت کرده بودند.

ناگفته پیداست که زبان مادری همه اعضای این خانواده، آذری (ترکی ایرانی) بود. بنابراین، حسین نیز به طور تک زبانه، فقط با زبان آذری رشد کرد. تا سن 7 سالگی که وارد مدرسه ابتدایی شد و به طور جدی در معرض زبان فارسی قرار گرفت، آشنایی چندانی با این زبان نداشت. ولی تا کلاس دوم ابتدایی یعنی سن 8 سالگی موفق شد زبان فارسی را مانند دیگر همکلاسی های خود مسلط شده و در مکالمات روزمره خود به راحتی استفاده کند.

حسین فرهادی در دوران دبیرستان متوجه علاقه فراوان خود به زبان انگلیسی شد ولی در آن زمان در محل زندگی اش حتی یک آموزشگاه زبان وجود نداشت. معلم های زبان هم معمولا دانش کافی برای آموزش مکالمه نداشتند و به همان روش قدیمی مبتنی بر ترجمه فارسی، منابع را تدریس کرده و عبور می کردند و هیچ تمرکز و تمرین خاصی برای آموزش مکالمه به دانش آموزان وجود نداشت.

با وجود اینکه ارزش های نظام آموزشی، همیشه بر روی رشته های پرطرفدار مانند حقوق، مدیریت، حسابداری، روانشناسی، پزشکی، پرستاری، مهندسی و … هست، حسین نتوانست علاقه زیاد خود به زبان انگلیسی را سرکوب کرده و از مسیر خود منحرف شود. این بود که بر خلاف فشارهای جامعه، وی در سن 19 سالگی وارد دانشگاه شد و تحصیلات خود را در رشته مترجمی زبان انگلیسی آغاز نمود.

البته که به دلیل نبود پایه علمی قوی در خانواده و محیط زندگی و همزمان نبود امکانات یادگیری زبان، حسین حتی چند جمله ساده را هم نمیتوانست در حضور اساتید به درستی بیان کند و از ضعیف ترین دانشجویان تا ترم 4 بود.

اساتید دانشگاه هم متاسفانه یا دانش و سواد کافی برای آموزش مکالمه نداشتند و دانشجویان را به آموزشگاه های زبان سوق می دادند، یا دارای دانش بالا بودند ولی ملاحظه و توجه مورد نیاز برای برخورد با دانشجویان ضعیف تر را نداشتند. به جای سعی در آموزش زبان، بیشتر مهارت و تسلط خود را به رخ دانشجوها کشانده و آن ها را بیش از پیش سرخورده می ساختند. اغلب دانشجویان نیز چاره را در ترک معرکه و انصراف از دانشگاه می دیدند.

ولی بالاخره بعد از ترم 7 دانشگاه او مسیر خودش را پیدا کرد. مسیری که بعد از نزدیک به 4 سال آزمون و خطا در روشهای خودخوان زبان انگلیسی،  به دست آمده بود. ولی پایان راه اکنون خودش را نشان داده بود. مسیر طوری در چشمان او روشن شده بود که تنها پس از 2 سال به صورت کاملا خودآموز، بدون حضور در هیچ کلاس و بدون کمک هیچ استادی،  او از سطح نزدیک به صفر خود را به تسلط کامل در زبان انگلیسی رساند.

این تلاش چنان نتیجه ای در پی داشت که او مدعی بود هر گونه منبع شنیداری (لیسنینگ) از هر شبکه و هر نقطه از جهان را درک میکند و می تواند توضیح و پاسخی برای آن ارائه دهد.

او پس از تسلط در زبان انگلیسی موفق شد وارد صنعت هتلداری، اقامت و گردشگری شود.